Nooit geweten dat een verkoudheid zo lang kan duren, maar ondanks dat ik al een maand verkouden ben en de afgelopen 2 weken maar 2 maal naar buiten ben geweest, met de fiets bedoel ik dan, wil ik per se deelnemen aan de laatste wedstrijd van het wegseizoen; het open kampioenschap van Utrecht op de Nedereindse Berg.

Ik had er wel iets van gelezen, maar schrok toch even van het aantal auto's bij De Berg. Er is een down hill wedstrijd en een veldrit in het kader van de MNC en natuurlijk de wedstrijd waarvoor ik het Brabantse verlaten heb. Terwijl ik me verwonder over het grote aantal auto's zie ik dat er vanuit de, naar wat later bleek, kopgroep van de categorie voor mij gezwaaid wordt naar ons, Miranda is er ook bij, het is Willem van Koetsveld. Die moet wel goed zitten dat hij ons aan ziet komen rijden.

We hebben genoeg tijd om de laatste rondes van Willem zijn categorie te volgen en zien Willem de spurt van de kopgroep met overmacht winnen. Een VeloVriend wint, yesssss. Mijn inschatting is dus juist, hij is in goede doen.

En dat terwijl hij eigenlijk gestopt is met wedstrijden rijden. Hij is, zelfs aan het einde van het seizoen, nog in vorm. Schreef ik gestopt? Tja, dat is ongeveer hetzelfde als dat je morgen Michel Wuyts tijdens een ingelaste sportuitzending hoort mededelen dat Philipe Gilbert gestopt is met het rijden van wedstrijden. Het enige wat je dan kunt zeggen is dat hij op zijn hoogtepunt stopt, misschien is dat wat Willem voor ogen heeft ;-).

Even omschakelen, ik moet zelf gaan rijden straks en wordt ruw uit mijn wolk van euforie terug naar de aarde geroepen. Pffff, wat als ik geen lucht krijg of 1 van de hoestbuien van de afgelopen dagen. Stoppen? Nee dat is geen optie, dat doe je op je hoogtepunt. En ik ben er nu toch, dus zet ik de wielen in mijn fiets, kleed me om, stap op en rijd stapvoets het zwart geplaveide wegdek van De Berg op. Het zonnetje schijnt heerlijk en ik voel me niet eens zo slecht, sterker, het gaat wel lekker. Terwijl ik aan mijn eerste inrijdrondje bezig ben valt me op dat m'n benen best goed voelen....gelukkig. Hé, wat is dat? We hebben toch altijd zuidwesten wind hier! Ik sla een paar maal linksaf en heb opeens andere benen. Verd........ de wind is zuidoost en blaast mijn gevoel van zojuist weg. Dat was het dus net; wind mee.

Mijn twijfels negerend schuif ik met ruim 30 andere renners bij de start aan. Natuurlijk sta ik weer achteraan, maar schuif, nadat het fictieve startschot gevallen is, vrij snel naar voren. Dan heb ik alle tijd om straks ergens achter aan te sluiten als er opeens gereden gaat worden, slim toch ;-). Na een paar kilometer gereden te hebben zie ik dat Jan Willem van Soest tracht weg te rijden en reageer meteen. Waarom? Euhhhhh.... ja dat weet ik ook niet. De aanval is de beste verdediging? Of, elk nadeel heb z'n voordeel? Ik weet het niet, maar feit is dat we met tweeën onderweg zijn en rondes lang 50- tot 100 meter voor het peloton uit rijden. Wanneer komt er nou iemand, speelt er continue door mijn hoofd. Oh, het gaat niet slecht hoor, mijn benen voelen helemaal niet verkeerd, maar hoewel ik op enige reserve rijd, ben ik realist genoeg om te weten dat wij dit niet volhouden.

Inmiddels is Peter Adelaar aangesloten en dat geeft wat rust. Tenminste als ik weet waar hij, na 1 ronde meegereden te hebben, gebleven is. Waarschijnlijk zag hij het peloton komen en zag het onzinnige van deze poging in en heeft zich terug laten zakken. Weer met tweeën en weer afvragen wanneer er nu eindelijk iemand komt. Ik kijk om en zie een Domrenner komen en iets daarachter nog een groepje. Het gaat gebeuren, we krijgen hulp. Nou was mijn doel om voorin te rijden en dan later ergens achter in het peloton aansluiten, maar nu ik hier zit wil ik er wel voor waken dat ik meteen gelost word uit de kopgroep. We zijn met 9. Hé, daar is Peter Adelaar weer. Ik ben niet gelost en doe het een paar rondjes rustig aan voordat ik mee op kop ga rijden. Het is me al snel duidelijk dat we nooit meer teruggepakt gaan worden, het peloton is namelijk nergens meer te zien. Nu nog er voor zorgen dat ik kan blijven volgen en ik ben 9e, dat is toch mooi.

Het bord van 3 wordt getoond, maar ik heb meer oog voor de 4 renners die net weggereden zijn. Waarom eigenlijk? Om 9e te worden zit ik toch goed. Wil ik meer? Ga ik serieus proberen korter te eindigen dan plaats 9? Waarom rijdt niemand dat gat van zo'n 75 meter dicht? Kunnen mijn benen het aan om mee te gaan dan? 2 Rondes, nee hè, ik demarreer om het gat dicht te rijden, dat gaat pijn doen. De bocht om, ik zie vanuit mijn ooghoeken Harmen Hop bijna in mijn wiel komen, maar zie gelijktijdig ook dat mijn demarrage niet het beoogde effect heeft gehad. Het gat is niet gedicht, hooguit gehalveerd, nog maar een keer gaan staan. Harmen is weg en ik sluit aan, dat voelt goed en doet ook vreselijk pijn, maar ik ben met stip gestegen en ben 5e. Lekker toch.

Ik hoor de bel, kijk om en zie dat er niemand meer komt. Spurten zit er niet meer in, herstellen in 1 ronde is wat teveel gevraagd. Ze gaan aan en als een kuddedier doe ik ook maar mijn trucje en realiseer me dat de streep vanwege het nieuwe paviljoen wat verder ligt dan vroeger en blijf doorspurten. Dat levert me een 4e plaats op. Stel dat ik niet verkouden zou zijn en stel dat ik me weer zoals vroeger zou voelen......., maar zo moet ik nu niet denken. Het klinkt misschien vreemd als je het podium net mist, maar een gevoel van tevredenheid komt over me heen. Dit geeft houvast voor volgend jaar. Oh ja, Peter Adelaar wint.

 

 

Foto's van de 60+ categerie vindt je hier.

Foto's van de sportklasse categorie vindt je hier.