Woensdagavond 6 Juli stond voor ons de laatste tijdrit in het Noorden op het programma, namelijk het Open Fries Kampioenschap (OFK).

Onderweg er naar toe had ik nog niet echt veel zin om te starten, benen voelde niet goed en ik was afgelopen dagen niet echt fit geweest. Ook daar aangekomen was de motivatie ver te zoeken en ik was dus ook niet vooruit te branden met de voorbereiding.
Gelukkig wist Jan me op te peppen waardoor ik toch een beetje zin kreeg om te starten.

Ik had de startlijst gezien en wist dat er sterke meiden aan de start stonden. Er stond ook 1 elite renster aan de start maar zij reed buiten mededinging mee, omdat dit kampioenschap niet voor elite was. Ook bij de mannen reden de elite buiten mededinging.

Toen ik bij de start stond te wachten zag ik dat de sterkste dame er niet was. "Hey", dacht ik, "dit geeft dus voor mij nu ook een kans om te winnen".

De start ging heel goed, ik kon goed mijn tempo houden en m'n gemiddelde schoot omhoog naar 44 km/u. Na de eerste bocht bleef het lekker lopen, maar ik wist dat op de achterkant van het parcours de wind heel lastig stond. En ja hoor... daar kwam ik de wind tegen, ik zag m'n gemiddelde als een baksteen zakken. Even boos op de wind, maar al gauw werd ik "boos" op mezelf; waarom liet ik dit toe? "Rijden" dacht ik, "straks komt de wind beter en dan kan je weer volle bak naar de streep knallen".

Het laatste stuk stond de wind redelijk gunstig. Met het verkennen van het parcours had ik al met Jan over gehad: "Hoe hard moet ik hier rijden" had ik gevraagd, nou zei Jan "zo rond de 50 km/u". Nou dat lukte wel. Ik zag het een na laatste rechte stuk iemand voor me rijden dus dacht dat dat de dame voor me was, maar helaas het was een dame die 3 minuten voor mij was gestart. Toch er lekker langs gestoomd. Iemand inhalen is en blijft super in een tijdrit.

Na de laatste bocht wist ik dat het rechtdoor was naar de streep en dat de wind daar gunstig stond, knallen dus. Nou dat ging super, kon weer snel mijn hoge tempo pakken en zat zo weer op de 50 km/u. Ik wilde nog iets harder en voelde dat het moest lukken dus ik schakelde bij en ging 3 km harder rijden, maar ik vond het niet genoeg (tsja...ik ben niet gauw tevreden) dus wilde nog harder en bij schakelen, maar helaas dat ging al niet meer, ik reed al op de 12. Nou ja... dan maar op souplesse harder rijden, en ook dát lukte! Met 55 km/u op mijn tellertje stoomde ik op de streep af. Wauw wat gaf dat een kick zeg. Eenmaal over de streep zat ik wel kapot en stopte met trappen, maar ik had nog zoveel vaart dat ik gewoon naar de auto toe rolde, waar Jan al zat warm te rijden.

Best tevreden ging ik uitfietsen, met in mijn achterhoofd dat ik toch weer teveel heb laten liggen met de wind tegen. Nóg harder daarop trainen dus.

Niks vermoedend ging ik mijn nummer inleveren en even bij de uitslag kijken, en wat bleek? Ik had gewonnen!!!! YES ik had het OFK gewonnen. Echt nooit verwacht toen we naar Pingjum reden, en nu? Nu had ik gewoon die mooie medaille en trui! Wat was ik blij!

Op naar de volgende tijdrit en blijven trainen op tegenwind! Dan komt het in september op Texel ook wel goed, deze mooie ervaring heb ik in ieder geval alvast op zak, die pakt niemand me meer af :-D.