Auteur: Marion Gerssen

Zaterdag 4 september ben ik van start gegaan bij het NK tijdrijden voor vrije renners op Texel. We waren vrijdagavond al naar Texel gegaan zodat we zaterdag lekker rustig aan konden doen. In mijn categorie stonden 10 dames ingeschreven.

Als voorbereiding heb ik de uitslagen van de andere dames op internet opgezocht zodat ik een klein beetje een beeld had van hoe sterk zij zouden zijn. Hierdoor kwam ik erachter dat ik samen met 3 dames redelijk op 1 lijn zat qua snelheid, dat zou spannend worden!

De wind was voor mij gunstig, we hadden een noordelijke wind waardoor we hem op de heenweg tegen hadden en op de terugweg mee. Om 13:37 uur moest ik starten. Ondanks de zenuwen ging de start goed. De eerste 15 kilometers naar het keerpunt vielen me zwaar, echt stabiel was mijn snelheid niet. Dit kwam door de wind, maar ook door de stukjes die omhoog liepen. Hierdoor duurde het voor mij gevoel erg lang voordat ik bij het keerpunt was. Eenmaal bij het keerpunt heb ik gauw een slok drinken naar binnen gewerkt, gedraaid (bijna over de tenen van een verkeersregelaar) en vervolgens volgas met de wind in de rug aan de terugweg begonnen!

Dit ging super lekker, ik kon mijn snelheid goed vasthouden. Ik heb de hele weg een beetje tussen de 47 en 48 km/u kunnen blijven rijden. Ik ben zelf 1x ingehaald door een tandem, maar heb zelf ook 3 mensen ingehaald. Dat geeft echt een kick als je zo langs iemand zoeft en zeker als je ziet dat degene een paar minuten voor jou is gestart (dit kon je aan het nummer zien).

Jan was ook op het parcours om mij "te sturen" en aanwijzingen te geven. Dit werkte erg fijn! De finish was in zicht en ik had nog 2 mensen vlak voor me rijden. Jan riep daarom: "pak ze, pak ze"! Ik wilde me niet laten kennen en gaf toe aan zijn woorden, ik gooide er nog een schepje boven op, maar het werd daardoor wel zwart voor mijn ogen. Ik weet nog heel goed dat ik dacht "dit kan ik geen halve km volhouden dan val ik van mijn fiets" en ik zag de finish niet meer. Gelukkig was de jurybus geel! Helemaal kapot kwam ik over de streep. Na de finish kon ik niet meteen mijn tijd zien, ik kon zelfs mijn tellertje niet meer zien.

Eenmaal bijgekomen zag ik dat ik ergens hoog in de 45 minuten was geëindigd. Dit gaf mij een super goed gevoel want dit was bijna 2 minuten sneller dan mijn geplande richttijd! Even later hoorde ik dat mijn tijd 45:53 minuten was, dit hield in een gemiddelde van 37,25 km/u. Dik tevreden was ik hier over, wat een tijd zeg! Bijna alle dames waar ik rekening mee moest houden, waren ook al binnen en ik was sneller! Er moest nog 1 dame binnen komen. En ja hoor, ik zie haar tijd....2 seconden sneller dan ik... Nee... dit kon niet waar zijn! 2 Seconden van die trui verwijderd. Ineens was mijn blij gevoel weg, ik was boos en verdrietig tegelijk. Blij kon ik niet meer zijn met mijn tijd (terwijl deze supergoed is). Met gemengde gevoelens heb ik mijn medaille opgehaald en gauw weer terug gereden naar huis.

Ik ben toch wel trots op mijn 2e plek, maar wel met een heel dubbel gevoel. Waar had ik iets laten liggen? Waar had ik harder kunnen rijden? Allemaal vragen die door mijn hoofd spookten. Door zo te denken maakte ik mezelf alleen maar gek! Al gauw kwam ik tot de conclusie dat ik supergoed had gereden, ik kon niet meer, dit was echt maximaal. Volgend jaar gaan we er gewoon weer voor en wie weet neem ik die trui dan wél mee naar huis!

De volledige uitslag is hier te vinden.