Auteur: Miranda Danse-Klaassen

Afgelopen maandag was de laatste tijdrit van de tijdritcompetitie van WV Salt-Boemel uit Zalt-Bommel. Net als vorig jaar heb ik hier met veel plezier aan meegedaan. Stef, lid van WV Salt-Boemel, maar ook lid bij ons, is de kartrekker van de tijdritten daar. Hij doet de PR, stimuleert de renners en zorgt voor voldoende sponsoring.

Ik hou van het fenomeen tijdrijden; het is zo eerlijk, puur. Maar hoe mooi ik het ook vind, elke keer op de fiets vervloek ik deze discipline weer. Die pijn, die strijd met jezelf...pfff...ik vind het vreselijk zwaar. Alles uit je lijf halen, wat is dat toch moeilijk. In een peloton kan ik 10 keer doodgaan, in mijn eentje ben ik een watje... Maar toch merk ik hoe ik eraan kan wennen dat de benen pijn doen, dat de ademhaling zwaar wordt en dat de longen bijna uit mijn lijf barsten.

Heerlijk vind ik het om lekker dicht in de buurt in een vertrouwde omgeving het tijdrijden te leren. Niet te veel pottenkijkers, geen honderden starters waar je je tegen moet bewijzen. Nee, gewoon elke keer zo'n 20 renners in een gemoedelijke sfeer. Wim die elke keer aanwezig is en schitterende foto's maakt, Nico die met zijn horloge alles tot op de tiende seconde klokt en niet te vergeten de starters en de verkeersbegeleiders; iedereen is heel relaxed, maakt een praatje, moedigt je aan en heeft vooral respect voor alle deelnemers.
Dat ik dan vaak als enige vrouw aan de start sta vind ik niet erg. Ik rijd voor mezelf; ik wil ervaring opdoen en beter worden en dat kan alleen met een beetje competitie, welke ik dit jaar vond bij Remco. Remco had mij bijna te pakken in de laatste tijdrit, maar ik zag dat hij kapot kwam te zitten. Daardoor heb ik een supersnelle laatste ronde gereden...! Remco, bedankt! Volgend jaar weer?!

Dat ze dan na 4 ritten ook nog een prijsuitreiking houden waarbij ik gehuldigd word als beste vrouw is dan reuzeleuk... Dat ik de enige vrouw was die de volledige competitie heeft gereden, en daardoor als enige in aamerking kom voor de  prijs, deert hen niet; dat ik er was en tussen de mannen mijn mannetje stond vonden ze al een prijs waard.
In het eindklassement heb ik een 11e plaats gehaald, Henry staat daar ruim boven op een mooie 8e plaats. Verder staan er nog 3 VeloVrienden in het klassement, maar die zijn naar onder gezakt ivm minder deelnames. De absolute winnaar was Corné van WV Maas en Waal; alle ritten heeft hij gewonnen en kwam alleen tijdens de laatste tijdrit onder de 42 km-u gemiddeld!

Of ik dit jaar ook wat heb geleerd? Ja, dat wel...ik weet nu dat ik nog steeds niet op een fietspad kan keren tijdens een tijdrit, ik weet dat ik een parcours van A naar B beter kan rijden dan rondjes, en ik weet dat ik wind mee toch nog steeds heel fijn vind...hahaha.

Kortom; veel geleerd over mezelf en ik weet nu dat het niet de discipline is waarin ik ga uitblinken, maar volgend jaar sta ik er zeker weer!!