Auteur: Miranda Danse-Klaassen

Gisteren heb ik weer een toertocht gereden om mijn motivatie terug te krijgen. Ditmaal niet alleen, maar samen met Marianne. We hebben de 130 km van de Bram Tankink Challenge gereden. Waarom het deze naam heeft gekregen, is ons niet duidelijk helaas, behalve de enorme bus wielertoeristen uit Haaksbergen (geboortestad van Bram) was er niets dat ook maar enigszins naar hem verwees ...

Maar goed, dat mocht de pret niet drukken! Omdat we niet de langste afstand zouden rijden, zouden we ook niet heel vroeg vertrekken. Die keuze was niet verkeerd; in de ochtend was het nog niet echt warm, en met 18 graden klapperden onze tandjes tussen de bomen in de schaduw af en toe wel even.

Dit keer heb ik me niet opgedrongen aan andere renners, sterker nog, Marianne en ik hadden het zo druk met kletsen dat we amper oog hadden voor andere renners. Helaas zij wel voor ons ...hahaha... Twee vrouwen op een fiets schijnt voor mannen toch nog steeds een enorme aantrekkingskracht te hebben ;-).

Na de eerste stop vonden we de route ineens vele malen mooier, kwam dit door het heerlijke appelgebak, door het feit dat de zon toen pas echt begon te schijnen, of zijn we dieseltjes die na 50 kilometer pas op gang komen? Het maakte ons niet uit; we genoten van de omgeving en kletsten er rustig op los.

Bij de tweede stop is het tijd voor evaluatie; ons gevoel was euforisch; "het gaat zo makkelijk, we hadden eigenlijk de 175 km wel kunnen rijden". We hadden er namelijk al 90 km op zitten, en baalden dat we "bijna" terug waren. Nou, dat balen sloeg snel om toen we wind tegen kregen. 40 km wind tegen, poeh ... Een tijdje was het stil tussen ons beiden, we worstelden met de wind en bedachten stilletjes dat 130 km misschien toch wel genoeg was ... Maar, we herpakten ons na een tiental kilometer en al snel kwebbelden we er weer op los, waarbij ditmaal de wind het gespreksonderwerp werd ...

Marianne veerde daarna op toen ze een brandweerwagen zag ... Nou ja, we zagen er wel meer dan 1! We reden namelijk dwars door de Strabrechtseheide, waar afgelopen vrijdag de grote heidebrand heeft gewoed. We zijn even gestopt, en Marianne was ondertussen druk aan het uitleggen wat we zagen; crashtenders, een hoofdleiding, wagens die elkaars backup waren...ik luisterde vol aandacht! Marianne leefde totaal op en trok haar fototoestel om haar collega's bij deze bijzondere brand op de gevoelige plaat vast te leggen, beroepsdeformatie... ;-). Ik kon het niet laten om daar dan weer een foto van te nemen. We zagen niet veel van het blussen, omdat alles was afgezet. Wat wel konden zien, was een trieste aanblik; verschroeid gras langs de berm en boven de afzetting zagen we de verschroeide boomtoppen. Hierna was het nog een kleine 15 km naar Mierlo, welke we in sneltrein tempo hebben afgelegd, waarbij Marianne mij nog meer brandweerfeitjes vertelde. De wind voelden we niet meer, en als snel zagen we de kerktoren van Mierlo liggen.

Aan de finish wees het tellertje helaas niet de 130 km aan, maar was het "slechts" 125 km. Voor Marianne was deze tocht toch een kleine mijlpaal: een PR voor het aantal kilometers op 1 dag!

De conclusie van deze dag is dat deze twee VeloVriendinnen elkaar beter hebben leren kennen, maar ook een geweldig mooie tocht hebben gereden! Door de goede bewegwijzering was het een makkie om de tocht te volgen, waardoor we konden genieten van de schitterende omgeving. Ook de tussenstops met fruit, water en sportdrank waren goed verzorgd en aan de finish stonden ze te barbecueën, welke voor de deelnemers gratis was, en op het zonovergoten terras was er genoeg koud drinken en een televisie met de Tour de France ... moeten we nog meer zeggen om volgend jaar meer mensen mee te krijgen ;-)

Hoe het nu is met mijn motivatie? Niks mis meer mee, denk ik zo ... Hoewel ik nu natuurlijk vanuit de toerstand nog wel om moet gaan schakelen naar de wedstrijdstand ;-). Hoe ik dat ga doen, moet ik nog even bedenken, maar met de Tour de France deze maand op televisie zullen er genoeg prikkels zijn!