Trainingskamp 2013
Wederom zijn we dit jaar op trainingskamp naar de Eifel geweest. Ditmaal maar liefst 7 dagen! 8 Leden hadden zich aangemeld en hadden er zin in! De aankondiging van Miranda dat ze heel graag een filmpje wilde maken zoals ook het Orica green Edge team en diverse andere sportteams hebben gemaakt van het liedje Call me maybe, werd weggewuifd. Geen zin in, tijd voor of ze durfden niet voor de camera… Nou, dan niet… of toch wel?!
Dag 1
100,1 km
1748 hoogtemeters
Na aankomst van alle 6 leden moesten we natuurlijk eerst koffie met vlaai eten, want Ben was de dag ervoor 30 geworden! Hij kreeg van ons rugnummer 30 en we besloten dat het weer mooi genoeg was om een flink rondje te maken (Ben met rugnummer op natuurlijk!). Rond 12 uur zaten we op de fiets, en zaten binnen mum van tijd op het hoogste punt van de Eifel (Schwarzer mann, 697,5 meter). De tocht was mooi, flink doorgetrapt en op tijd naar huis waar kokkie Henry de keuken in dook om spaghetti te maken. Met buikjes vol en de pannen leeg kijken we terug op een mooie eerste dag.
Dag 2
148,8 km
2759 hoogtemeters
Het was koud deze ochtend, Miranda ruilt van handschoenen met Nathan en Frans maakt een tussenstop om een extra shirt te kopen. We vertrekken richting Neuerburg en maken een flink tempo op het fietspad om het
warm te krijgen. In Neuerburg besluiten we richting Luxemburg te gaan. Eenmaal bij Vianden begint Jasper te piepen over de muur… Okay, wij geven toe… percentages van 30% klinkt absurd, dus dat willen we meemaken. Miranda, de enige verstandige, besluit deze uitdaging even niet aan te gaan en wacht op ons. Helaas komen er maar 3 van ons rijdend boven. De `oudjes` moeten toegeven niet over de juiste benen en/of versnellingen te beschikken en gaan al lopend de muur op. De terugweg met vals plat omhoog en wind tegen wordt op den duur vervelend, maar zoals echte VeloVrienden helpen we elkaar en komen we gezamenlijk thuis.
Dag 3
104,8 km
1813 hoogtemeters
De zon probeert er een beetje voorzichtig door te komen. Voor het eerst wordt er getwijfeld… handschoenen nodig of niet… dikke jas, of kunnen we al dunnere kleding aan. We vertrekken richting Kylburg en pakken weer een fietspad op. In Kylburg nemen we “de muur van Timo”; een weg van 15% omhoog, langs Timo´s huis. (Timo is een bekende van Henry en Miranda, en is wegkapitein van een groep van de wielervereniging uit Prum). Bij Ormont pikken we de Santiago de Compostello route op en daar splitsen we; Miranda is haar bidon vergeten bij de laatste rustplaats en keert om. Frans besluit mee te gaan. Zijn knie wil vandaag ook niet echt meer, dus die twee peddelen rustig naar huis. De rest van de groep gaat door richting België, tikt St. Vith aan en keert daarna via Bleialf weer naar huis. Frans trakteert ´s avonds op een dineetje. 
Dat we het restaurant binnen komen met 1 vrouw en 5 mannen en een tafel vragen voor sechs… wat bij ons al voor hilariteit zorgt, levert nog geen onrust bij de serveersters. Dat we later heuse Hollanders blijken en maar blijven vragen om Pommes frites und Mayonaise, levert wel flink wat onrust op…. Wij worden er balorig door en al snel rollen de grappen over de tafel. Nathan vertelt zijn HoHoHo verhaal, Hans schijnt een tweede persoon te hebben, want volgens Miranda komt Hans en Krukkert morgen…. Afijn… we zijn niet meer stil te krijgen. Al snel loopt de zaak leeg en dan zijn we helemaal niet meer te stoppen. Lol volop en klaar voor de koninginnenrit van morgen keren we terug naar huis om op de bank nog uit te buiken!
Dag 4
140 km
2868 hoogtemeters
Nu we wat gewend zijn aan het klimmen, gaan we de langere klimmen uit de Eifel voor onze rekening nemen. We vertrekken richting Prüm en pakken de klim omhoog bij Arla Foods, al meteen goed voor 2,1 km klimmen. We dalen af naar Orlenbach en klimmen dan weer omhoog naar Schlossheck, de strijd om de bergtrui is constant gaande tussen Nathan en Jasper, dus als die twee elkaar net helemaal kapot hebben gereden, en we nog nét niet boven zijn op het laatste stukje vals plat, ruikt Miranda haar kans en demarreert. De sfeer is goed, iedereen moet lachen om deze actie en Miranda staat dan ook in Schlossheck op haar horloge kijkend te wachten. We stoppen hier even bij Bärbel en Herbert, waar Miranda en 
Henry altijd een vakantiehuisje huren. We drinken wat sprudel wasser en gaan dan door. De klimmen vanuit Pronsfeld, Densborn en Mürlenbach bevallen iedereen geweldig goed, en door de zon, het goede humeur en de topsfeer krijgt Miranda dan eindelijk een paar mannen zo ver om “Call me maybe” te zingen voor de camera. Dat de groep gesplitst wordt door een langskomende trein is ook niet erg... alleen al leuk voor de foto ;-). De rit is lang, mede door een lekke band van Henry… maar we komen weer goed thuis. ’s Avond sluiten Folkwin en Hans aan en worden ze meteen op de hoogte gebracht van de inside jokes.
Dag 5
121,4 km
1924 hoogtemeters
Met 2 extra man vertrekken we ’s morgens ook gewoon om 10 uur… efficiënt gedaan, zelfs met wat filmmateriaal…want Miranda loopt al vroeg rond met de camera en het liedje op de achtergrond ;-)! We nemen het fietspad richting Waxweiler, om daar de klim te pakken naar Phillipsweiler. Helaas blijkt bij Waxweiler de weg naar Phillipsweiler afgesloten. We pakken de klim daarom maar omhoog naar Lambertsberg en keren dan weer naar beneden om via de andere kant toch nog richting Phillipsweiler te gaan. Beneden missen we Henry. Niemand heeft iets gehoord of gezien. We twijfelen… kijken… proberen hem te bellen… maar geen gehoor. We gaan weer klimmen en Nathan is zo slim om een auto aan te houden die naar beneden komt. Ah, dan wordt het duidelijk: er staat een wielrenner in de tweede bocht met een lekke band! We fietsen allemaal weer
tot Henry en kijken hoe hij zijn bandje vervangt. We dalen weer af en nemen de klim langs de andere kant richting Phillipsweiler. Dat blijkt een zeer zware, niet lopende klim te zijn. Iedereen ziet af en Miranda komt met 8 km/u nog maar net vooruit. Maar we redden het. De zon begint flink te schijnen en het idee van een terrasje komt naar boven. We gaan na zo’n 70 km op een terras zitten, maar dat blijkt toch te koud… Gelukkig zijn we binnen ook welkom en de gastvrouw komt nog aan met een Milka reep voor de wielrenners.
Na koffie, chocolademelk en/of cola gaan we door. Het plan is richting Dasburg te rijden, maar ook dat blijkt weer afgesloten. We dalen richting Karlshausen af… wow… dit is een topafdaling… mooie overzichtelijke bochten, we halen snelheden tot 80 km/u! Daarna klimmen we omhoog richting Jucken en besluiten dan over de toppen en wat fietspaden weer richting huis te gaan. Een aantal nemen de klim omhoog via Weinsheim, een aantal rijden rechtdoor richting huis. Tussen de 115 en 122 km weer gereden vandaag, met veel zon en een goede sfeer!
Dag 6
117,9 km
2169 hoogtemeters
Na lang wikken en wegen besluiten we toch de “nieuwkomers” een deel van de koninginnenrit te laten rijden. Die klimmen zijn te mooi om niet gedaan te hebben… De sfeer zit er voor het vertrek al goed in, dus wordt er flink gezongen en gedanst voor de camera…
We besluiten een nieuwe route te nemen en vertrekken richting Kleinlangenfeld… of, zoals Henry het vergelijkend met een revolverheld uit het Wilde Westen noemt: Little Long Field. Waar iedereen gemoedelijk en rustig aan omhoog gaat, moet Miranda gek doen en gaat volle bak omhoog. Hahaha… ze kan zich nu Queen of the Mountain of Little Long Field noemen… daar ging het haar om ;-). We komen uiteindelijk uit in Gerolstein en pakken daar het fietspad op dat ons leidt naar Densborn om daar weer de klim omhoog te pakken en het koninginnenrondje van dag 4 op te pakken. Hier weet Ben als eerste boven te komen en ook de volgende klim, vanuit Mürlenbach naar Weissenseifen, een kunstenaarskolonie, is van Ben. Op weg naar huis wordt er besloten op te splitsen. Een groepje van 5 rijdt een omweggetje via Waxweiler.
“Thuis” staat Miranda weer met haar camera klaar en er wordt getracht dit te negeren… maar dat lukt niet helemaal. Na de pasta Cabonara zwaaien we Folkwin uit en gaan uitgebereid de laatste avond vieren. We houden een SWOT analyse en beschrijven verbeterpunten voor een volgend kamp. Ook maken we lange termijn doelen… een daarvan is een cameraploeg mee op trainingskamp… Je begrijpt het al: een en al lol deze avond!
Dag 7
63,7 km
1056 hoogtemeters
De ochtend begint met verse croisantjes van Nathan. Heerlijk! We proberen iets vroeger te vertrekken, maar dat lukt niet helemaal… eenmaal op de fiets beginnen we de rit op het vertrouwde fietspad, maar slaan al snel rechtsaf het fietspad naar Bleialf op. Daar dollen we wat, filmen wat en maken vooral veel foto’s. Het is ook prachtig weer vandaag en iedereen krijgt vandaag bruine benen;-)
Vanaf Bleialf pikken we weer een stukje fietspad van ’s ochtends op, maar verlaten dit bij Pittenbach om nog een keer de klim van Arla op te rijden. Henry oppert om dit keer i.p.v. de afdaling helemaal tot aan Prüm halverwege linksaf te slaan om een afdaling van 14% te nemen, maar Nathan heeft daar zijn bedenkingen bij. Dan wordt besloten terug te rijden via de weg die het makkelijkste is om op de
snelweg te komen. Dat is makkelijk voor de terugreis naar Nederland die middag. We rijden bij Niederprüm naar beneden en rijden dan via Prüm naar huis. We zijn mooi op tijd thuis. Er wordt dan hard samengewerkt: beddegoed wordt gewassen en gedroogd, het huis wordt gestoft, gestofzuigd en gedweild en alle sporen van dagen plezier verdwijnen langzaam… Rond 15 uur zit iedereen alweer in de auto op weg naar huis… met heel veel kilometers in de benen, maar vooral met veel leuke, goede herinneringen.
Na het kamp
Eenmaal thuis gaat Miranda direct aan de slag met de filmpjes… is het genoeg materiaal… kan ze er iets mee? Ondanks het oude toestelletje waarmee gefilmd is, en de beelden niet altijd even helder zijn, is het resultaat geweldig! Ga achterover zitten… zet je speakers lekker hard aan en geniet van de VeloVrienden versie van Call me maybe…! Bekijk hieronder of klik hier.
En heb je nog niet genoeg gezien? Dan kun je hier ook nog de foto’s bekijken van onze trainingsavonturen.
