Vier jaar onzekerheid rond een vader en drie kinderen
Een pick-up die onder de golven ligt te rammelen, autosleutels onder de mat, een stilte die weken duurde — en dan, plots, een vader met drie kinderen die gewoon weer binnenwandelt. De verdwijningen rond Tom Phillips uit het geïsoleerde Nieuw-Zeelandse kustdorp Marokopa hebben het land al jaren in hun greep. Eerst was er die verbijsterende terugkeer na negentien dagen; daarna volgde, in december 2021, een tweede verdwijning. Die duurt nog steeds voort.
Wat begon als een vermissingszaak groeide uit tot een dossier waarin hoofdrolspelers — een jonge vader, drie kinderen, een hechte gemeenschap en politie-eenheden die land, lucht en zee uitkammen — elkaar telkens net niet lijken te vinden. De familie vraagt maar één ding: kom veilig naar huis.
Marokopa ligt aan een ruige westkust van het Noordereiland. Hier zijn de wegen smal, het bush-gebied dicht en de oceaan machtig. Op 11 september 2021 werden Phillips en zijn drie kinderen voor het laatst gezien op de familieboerderij. Twee dagen later dook zijn Toyota Hilux op onderaan de strandlijn van Kiritehere Beach, waar de branding hem sloeg en sleurde. De sleutels lagen onder de bestuurdersmat. Dat detail zette meteen vragen open: ongeluk, opzet, of iets daartussenin?
De reactie was massaal. Helikopters, vastevleugelvliegtuigen, jetski9;s, opblaasbare reddingsboten en drones met warmtecamera9;s kamden de kust, rivieren en bush af. Er werd een r01hui afgekondigd, een tijdelijke maatregel vanuit M01ori-traditie om een gebied rust te geven na een ingrijpende gebeurtenis. Het hield ook de lokale whitebait-vissers aan wal, wat meteen voelbaar was in een gemeenschap waar het seizoen belangrijk is voor inkomen en ritme.
In de eerste week ging men nog uit van een drama op zee. De omstandigheden — sterke stromingen, verraderlijke zandbanken — lieten dat gerust geloven. Toch vonden zoekteams geen spoor: geen kleding, geen spullen, geen voetstappen die richting bos of klif verwezen. Op 19 september werd de basis in de Marokopa Hall afgebouwd. Op 24 september werden de dagelijkse zoekslagen stopgezet. Er was simpelweg niets meer om op te volgen.
Maar op 30 september keerde alles om. Een waarneming: een man en drie kinderen op een fiets, op Mangatoa Road, landinwaarts. Een politievoertuig en later een vliegtuig werden gestuurd, maar de vier verdwenen opnieuw in de stilte van de heuvels. En toen — alsof het de normaalste zaak van de wereld was — liepen ze later die ochtend het familiehuis binnen. De opluchting was groot, de verbazing nog groter.
Volgens zijn zus had Phillips ruimte nodig om zijn hoofd leeg te maken. Hij zou in een tent hebben geleefd, ongeveer 15 kilometer landinwaarts van Kiritehere Beach. De kinderen waren gezond, zei hun grootmoeder, en zo energiek als altijd. Een vriend beweerde dat de pick-up niet aan zee was achtergelaten door Phillips zelf maar was gestolen, voor een joyride gebruikt en daarna gedumpt. De politie stelde ondertussen vast dat er wekenlang intensief was gezocht — een operatie van honderdduizenden dollars — en dagvaardde Phillips voor het verspillen van politiecapaciteit. Zijn eerste zittingsdatum verschoof door COVID-beperkingen naar januari 2022.
Op 9 december 2021 gebeurde het opnieuw. Phillips en de drie kinderen verdwenen weer uit Marokopa. Geen strand, geen wagen, geen plotselinge terugkeer dit keer. Dat maakt de tweede verdwijning zwaarder en schrijnender. De tijd tikt door, de familie blijft roepen, en de vraag die in het dorp zindert, is eenvoudig: waar zijn ze?
Tussen zoekactie en stilte: impact, onderzoek en de lange adem
De omstandigheden maken het lastig. De westkust van Waikato heeft kloven, grotten, dichte bossen en landbouwland dat overgaat in ruig terrein. Zonder duidelijke vertrekrichting is een zoekactie al snel een speld-in-een-hooibergoperatie. Een vliegtuig ziet weinig onder het bladerdak; drones met warmtecamera9s geven alleen hits als je warmtebron boven de onderlaag uitkomt. Op zee doen wind en getij in een paar uur meer met sporen dan een team op een dag kan terugzoeken.
Toch is het verschil tussen de eerste en tweede verdwijning groot. In de eerste fase was er een incident (de auto aan zee) dat de inzet stuurde, plus een duidelijk eindpunt na de terugkeer. In de tweede fase is er vooral een gat aan feiten. Dat dwingt de politie naar een langspel: meldingen checken, buurtonderzoek herhalen, oudere tips opnieuw bekijken, en periodieke publieke oproepen. Hoe langer zo9n fase duurt, hoe meer de aanpak verschuift van acute redding naar een onderzoekstraject met scenario9s: verblijven ze off-grid in het binnenland, zijn ze elders ondergedoken, of bewegen ze zich tussen boerderijen en bos zonder veel sporen achter te laten?
De familie balanceert tussen hoop en wantrouwen. Aan de ene kant zagen ze eerder dat het viertal levend, gezond en ogenschijnlijk zelfredzaam kan zijn. Aan de andere kant groeit de zorg: hoe zit het met onderwijs, medische zorg, veiligheid op de langere termijn? In Nieuw-Zeeland kan je je kinderen thuisonderwijs geven, maar dat vraagt registratie en toezicht. Het is nog los van de vraag of het in dit geval praktisch haalbaar is. Kinderwelzijnsinstanties houden in vergelijkbare dossiers vooral de lijn aan: veiligheid en stabiliteit eerst.
De r01hui van 2021 liet ook zien hoe cultureel en praktisch verweven zo9n zoekactie is. Voor de lokale iwi en hap6B is een r01hui een manier om het tapu van een plek te respecteren en gemeenschappen de tijd te geven om te herstellen. Voor vissers en ondernemers betekent het stilstand. Mensen begrijpen het waarom, maar voelen de klap. Opgeschaalde zoekteams brengen ondertussen ook geld in het dorp — brandstof, voedsel, overnachtingen — maar het zijn uitgaven die niemand wil verdienen.
Financieel en juridisch is de zaak net zo gelaagd. Na de eerste verdwijning werd Phillips aangeklaagd voor het onnodig inzetten van politiecapaciteit. Dat soort feiten draait om de vraag of iemand met zijn handelen een nodeloze en kostbare inzet veroorzaakte. Het is geen zwaar misdrijf, maar het legt wel vast dat een gemeenschap — via politie, reddingsdiensten en vrijwilligers — dure uren heeft gemaakt. Het verklaart ook waarom het tweede dossier voorzichtiger wordt benaderd: iedere opschaling vraagt onderbouwing en bewijs.
Intussen blijft de vraag hangen: hoe overleef je, met drie kinderen, zo lang buiten beeld? De regio heeft schuilplaatsen: afgelegen schuren, jachthutten, bosranden met waterpunten, en genoeg boerenland waar je buiten het zicht kunt bewegen. Regenwater, gasbranders, basisvoorraden — met kennis van terrein en seizoenen kom je een heel eind. Maar het is geen makkelijke of romantische keuze. Koude nachten, natte kleding, beperkte medische zorg, en de constante noodzaak onopvallend te blijven, vreten energie. Dat weegt vooral op kinderen.
Voor de politie is de tijd een last en een kans. Oude meldingen kunnen nieuwe betekenis krijgen na een later detail. Een vage waarneming op een zandweg, een vergeten kassabon, een kampvuurplek die ineens past in een patroon — het zijn de puzzelstukjes waar langlopende vermissingszaken op drijven. Tegelijk verwateren herinneringen en verdwijnen sporen in een omgeving die elk seizoen van kleur en vorm verandert.
De gemeenschap van Marokopa wil duidelijkheid. Mensen hebben meegemaakt hoe zoekteams huizen langs gingen, hoe kinderen uit de buurt vragen stelden die volwassenen niet konden beantwoorden, en hoe het dorp steeds opnieuw in de krant kwam te staan. Er is empathie voor de familie, maar ook frustratie over kosten, verstoringen en de emotionele tol. Dat dubbelsentiment zie je vaker in kleine gemeenschappen die met een langdurige vermissing worstelen.
Wat helpt nu wel? Geen geruchten, maar verifieerbare informatie. In Nieuw-Zeeland werkt de politie meestal met vaste aanspreekpunten voor tips, zodat valse sporen worden uitgefilterd en nuttige signalen snel doorstromen. Foto9s en beschrijvingen worden met regelmaat opgefrist om het publiek alert te houden zonder paniek te zaaien. De familie stemt daar vaak mee af, omdat zij uit eerste hand weten wat herkenbaar is voor de kinderen en wat niet.
Een chronologisch overzicht plaatst de feiten op een rij:
- 11 september 2021: laatste bevestigde waarneming van Phillips en zijn drie kinderen op de familieboerderij in Marokopa.
- 13 september 2021: Toyota Hilux gevonden onderaan de strandlijn bij Kiritehere Beach; sleutels onder de mat.
- 13 24 september 2021: grootscheepse zoekactie via land, zee en lucht; r01hui ingesteld; dagelijks zoeken opgeschort op 24 september.
- 30 september 2021: waarneming op Mangatoa Road; later die ochtend terugkeer op de familieboerderij.
- Nazorg 2021: aanklacht wegens verspillen van politiecapaciteit; zitting uitgesteld naar januari 2022 door COVID-beperkingen.
- 9 december 2021: tweede verdwijning; sindsdien geen bevestigde terugkeer.
Dat is het kader waarbinnen familie en autoriteiten elke nieuwe tip wegen. Waar kijk je naar? Kleine dingen: een ongebruikte hut met recente sporen, een opvallende aankoop van campinggas, een nachtelijk licht in een vallei waar niemand woont. En vooral: patronen. Wie de bewegingen van het land kent — wanneer boeren ploegen, wanneer jagers gaan, wanneer de rivier laag staat — ziet wat er niet klopt.
Vier jaar na de tweede verdwijning is het een zaak van geduld en volhouden. De familie blijft roepen dat elke dag telt. Voor hen zijn het geen krantenkoppen maar namen, leeftijden, verjaardagen die voorbijgaan. Voor de politie is het een dossier dat nooit dicht mag klappen voordat er zekerheid is. En voor de gemeenschap geldt: iedereen wil een veilig einde van dit verhaal, hoe stil de weg ernaartoe ook is.
