Het jaarlijkse trainingskamp trok dit jaar naar een nieuwe bestemming. Het bekende huis in Strickscheid was niet meer te huur, dus zochten we elders een goed onderkomen. Een groot huis werd gevonden in Sefferweich en van 3 t/m 7 mei zijn we daar met 9 man/vrouw geweest: Ben, Frans, Hans, Henk, Jasper, Jizka en Wim en Miranda en Henry. De weersomstandigheden waren hetzelfde als in Nederland; bewolkt met af en toe een bui. Jammer, maar dat schrok ons niet af!
 

 

 

Dag 1:
De bedoeling was wat rustige kilometers te maken over een fietspad... "Helaas"(of tot grote vreugde van Ben) pikten we net dat stukje fietspad op waar we echt wel steile klimmen tegenkwamen. 13% en hoger zijn we tegen gekomen! Het was wel een schitterende route met hier en daar zelfs de zon en warmte tussen de bossen. Na ongeveer 75 kilometer dwong Miranda ons tot stilstand en heeft bijna alle repen en koeken van iedereen naar binnen gewerkt, omdat ze anders niet wist of ze het nog tot het huis zou redden... Wat niemand wist was dat we 5 km later al bij het huis waren..! Met een dikke 80 km en 1500 hoogtemeters konden we terugkijken op een mooie eerste dag. 's Avonds voegde Hans, Wim en Jizka zich bij het gezelschap.
 

Dag 2:
Zonder een echt vast plan zijn we richting Burbach gereden, vervolgens via Wawern weer afgedaald en bij Feurscheid weer omhoog (14%!). Daarna hebben we een stuk fietspad gepakt om even wat "makkelijke" kilometers te pakken. Een bui was daarbij niet afgesproken, maar dat kon de pret niet drukken. Langs het riviertje de Prüm reden we door de bossen richting Prüm, alwaar we even op een terras zijn neergestreken. Hans heeft daar meteen zijn sokken te drogen gehangen en we hebben besproken welke richting we op zouden gaan. We hadden er zo'n 60 km op zitten en zouden Jizka thuis gaan brengen. Op de kaart kijkend schatten we dat dat zo'n 20 km zou zijn. Wim stelde voor over Gerolstein te rijden, maar dat zou ongeveer 40 km betekenen. Een beetje te ver, dus zouden we eerder afbuigen. Maar op de een of andere manier ging dat fout... we weten nog niet waar het fout is gegaan, maar we tikten dus Gerolstein wel aan. Met als gevolg dat de terugweg dus iets langer duurde dan gepland. Gelukkig reden we een heel stuk op een fietspad in het dal, dus dat maakte het iets minder zwaar! Uiteindelijk kwamen we met 110 km en 1400 hoogtemeters weer "thuis" aan met de complete groep.
De macaroni die avond ging er bij iedereen goed in..!
 

Dag 3:
De ochtend werd opgeschrikt met een telefoontje voor Henk, hij moest helaas snel richting Nederland. Het regende toen al, en dat leek ook niet meer te stoppen. We zijn lekker aan tafel blijven hangen, hebben veel koffie gedronken, veel besproken en tussen de middag kliekjes nasi en macaroni gegeten. We kregen een sms'je van Henk dat de reis goed was verlopen. Daarna werd het iets droger en zijn Ben, Jizka en Miranda nog op de fiets geklommen en hebben in het dorp heen en weer gefietst: de 10% klim op, en weer af... de 7% klim op, en weer af... Helaas trapte Ben een 3tal spaken kapot, maar gelukkig stond Frans ons net te fotograferen, dus werd er meteen een fietswissel gemaakt. De proloog van de giro werd gekeken en de kilo's bami die op tafel kwamen slonken toch nog aardig.

Dag 4:
De dag begon met wat miezerregen, maar tegen de tijd dat iedereen omgekleed was, was het droog. We vertrokken richting Malberg, Kyllburg en een ieder was zeer enthousiast over de mooie omgeving... bosrijk, en wat langere klimmen/afdalingen. Miranda was iets minder enthousiast, die ondervond wat maag-/darmproblemen. Maar toen ze alles eruit gegooid had, kon ze weer verder een vond ze haar babbeltjes weer terug. Halverwege de rit kwamen we op het Maare-Moezel fietspad terecht. Wederom een mooie weg, maar helaas kregen we daar al wat regendruppels. Bij de Moezel hebben we een tijdje staan schuilen, maar omdat we zo ver nog terug moesten, zijn we toch weer opgestapt. Al snel lieten we de Moezel links liggen en begonnen we te klimmen, te klimmen en te klimmen. Wow... wat een uitzicht, wat een omgeving! Ergens halverwege een afdaling gaat het verkeerd. De ene helft van de groep raakte de andere helft kwijt. Na een kilometer of 5 kwamen we door middel van Jasper te weten dat er een paar mensen het terras op wilden. Miranda durfde dat wegens haar maag-/darmproblemen niet aan, dus wilde liever doorfietsen. De splitsing is op dat moment zonder overleg dus gebeurd, we twijfelden wat te doen, maar besloten toch door te rijden, de luchten waren nog steeds dreigend en om met natte kleren op een terras gaan zitten zag ons groepje niet zitten... Dat we voortaan toch even beter met elkaar moeten communiceren speelt natuurlijk door alle hoofden, maar is op dat moment even niets aan te doen. Het risico om terug te keren en op zoek te gaan terwijl we niet wisten waar precies de andere groep is achtergebleven woog niet op tegen het feit dat we Miranda moesten proberen thuis te krijgen zonder nog steeds iets van voedsel in haar maag. Dat we allemaal een mobiele telefoon in ons achterzakje hebben zitten... uhmmmm... dat bedacht niemand zich.
Wonderbaarlijk genoeg kregen beide groepen nog te maken met precies hetzelfde soort pech: Frans rijdt bij het groepje van het terras zijn voorderailleur kapot. Miranda rijdt tot twee keer toe in het groepje dat doorgereden was ook haar voorderailleur kapot. Blijkbaar zijn de twee groepen toch met elkaar verbonden... Vooral de tweede keer was het bij Miranda bijna niet goed te krijgen, maar door de ketting er compleet af te halen en er weer op te leggen konden ze toch weer door naar huis. De dreigende buien werden echt heel donker en natuurlijk kwamen we nog in een heuse stortbui terecht. Uiteindelijk reden we via Kyllburg en Malberg weer terug richting het huis en de beklimming is zo mogelijk toch nog erg lekker! Met 125 kilometer op de teller, twee keer een kapotte derailleur en drie keer een nat pak zijn we toch heelhuids thuisgekomen. De andere groep was ook net thuisgekomen; zij hadden een iets kortere weg gevonden: 110 km. Meteen werd het misverstand besproken en gelukkig begreep een ieder de situatie van beide partijen. Helaas moesten Hans, Wim en Jizka alweer huiswaarts om op maandagochtend weer te gaan werken. De rest vulde met een berg spaghetti en kaas de innerlijke mens weer; een dikke kilo per persoon is er naar binnen gewerkt... en daarna ook nog toetjes, koffie, chips en gehaktballetjes (!). Met de reserves weer aangevuld en de derailleurs weer gemaakt, werden de plannen voor de laatste dag gesmeed...
 

Dag 5:
Om te zorgen dat we op de laatste dag niet meer te ver van huis zouden afdwalen, besloten we zo rond een kilometer of 20 van huis af te blijven. Een schitterende ronde hebben we nog gereden! Door de bossen van Burbach, en toch met een klein uitstapje de bossen van Weissenseifen door. De gaskraan ging hier en daar even open. Het was immers de laatste dag, we zaten redelijk dicht bij het huis en we blijven natuurlijk competitief ingesteld. Na een dikke twee uur, een kilometer of 50 en 750 hoogtemeters zijn we weer thuis, eten we nog wat soep en ruimen daarna gezamenlijk het huis op.

 

 

We blikken met een goed gevoel terug op ongeveer 5500 hoogtemeters, ca 375 km's , ongeveer 20 uur op de fiets en minimaal
10.000 verbrandde calorieën!

Bekijk hier alle foto's!